Kraina-Arkan

Elfy

Elfowie to najstarsza, najpiękniejsza i najmądrzejsza spośród wszystkich innych istot . Byli obdarzeni nieśmiertelnością i nieprzemijającą młodością, nie dotykały ich choroby i zarazy, jednak podobnie jak ludzie mogli zginąć od miecza, ognia lub nawet ze smutku. Wzrostem dorównywali ludziom, jednak byli od nich bardziej smukli i nie starzeli się. Włosy mieli złote lub srebrne, w oczach odbijało się światło gwiazd. Elfowie byli znani również ze swego jedwabistego głosu, to oni ułożyli większość pieśni . Ponad wszystko uwielbiali śpiew i poezję, to oni nauczyli mowy wszystkie inne istoty Ardy (tak nazywano cały Świat). elfy były podzielone na dwa odrębne szczepy: Avarich - zwanymi również elfami opornymi i Eldarów, którzy z kolei dzielą się na: Vanyarów. Noldorów i Telerich. Tych ostatnich podzielono zaś na Sindarów (elfy szare), Nandorów, Laiquendich (elfy zielone), Umanyarów i Moriqendi (mroczne elfy).

Ludzie

Ludzie byli drugą rasą jaka pojawiła się w Śródziemiu. Jak Elfowie pojawili się razem z pierwszymi gwiazdami, tak ludzie pojawili się z pierwszym wschodem słońca. W przeciwieństwie do elfów byli śmiertelni i słabi, podatni na choroby i łatwo ulegali żywiołom. Moriqendi nauczyli ludzi wszystkiego, co byli w stanie przyswoić. Jednak mimo, że z powodu swojej słabości często umierali, rozmnażali się znacznie szybciej od elfów i już w III Erze byli najliczniejszą rasą Śródziemia. Ludzie różnili się od siebie wyglądem - Dunedainowie byli wysocy, mieli ciemne oczy i ciemne włosy, potomkowie tych, którzy nie wyruszyli do Numenoru (czyli m.in. Rohańczycy) mieli jasne włosy i byli nieco niżsi od Dunadanów, istnieli również ludzie bardziej podobni do krasnoludów - Drunedainowie. Elfowie i ludzie niezwykle rzadko wchodzili między sobą w związki, historia Śródziemia zna tylko trzy takie przypadki: Berena i Luthien, Idril i Tuora . Ludzi podobnie jak elfów dzielimy na parę grup: Drunedainów, Dunedainów, Ludzi Północy, Plemiona Górskie, Dunlandczyków, Variagów.

Majarowie

Majarowie to duchy, które zstąpiły na Arde razem z Valarami, także jak oni wcześniejsze niż Ea (Ziemia). Byli oni w istocie podobni do Valarów, jednak słabsi od nich i mniej ważni w oczach Iluvatara (lub Eru - jedyny, z jego myśli powstał cały Świat). Byli oni podlegli Valarom i byli dla nich sługami i pomocnikami. Nikt nie znał ich liczby, jednak o niektórych zachowała się pamięć wśród elfów  i ludzi.

Barlogowie
to w rzeczywistości Majarowie, którzy ulegli namowom Melkora (Morgotha). Ich pierwotna nazwa to Valaraukarowie, Duchy Ognia. Uważano je za najstraszniejsze i najokrutniejsze ze sług Morgotha. Potrafili posługiwać się magią, a w ręku dzierżyli miecze z płomieni. Byli nieśmiertelni, a zniszczyć ich mogła tylko siła potężniejsza niż oni sami. Ich przywódcą był najwierniejszy ze sług Morgotha. Najwięcej szkód wyrządzili za czasów Morgotha podczas Wojen Beleriandu, wtedy też większość z nich poległa i nie słyszano o nich do czasu, gdy krasnoludowie nie obudzili jednego z nich w głębiach swojej kopalni. Zabił on Durina VI, a jego samego zabił jeden z Istriach (a więc również Majar).

Istari

Istari czyli Czarodzieje bądź mędrcy to Majarowie, wysłani z najdalszego zachodu przez Valarów. Świadkiem ich przybycia był tylko Kardan Budowniczy Okrętów .Ciało mieli zbudowane z tej samej materii co ludzie, odczuwali ból, głód i pragnienie, mimo że ich ciało było śmiertelne, ich duchy były wieczne. Przybrali postać starców i z początku krążyli tylko wśród ludzi zdobywając wiedzę. Istari ruszyli do dzieła i starali się zawsze przeciwstawiać narastaniu Cienia. Zakazano im ujawniać prawdziwej postaci, ani majestatu, zakazano także zdobywania władzy nad elfami czy ludźmi.

Nikt nie zna ich liczby, chociaż wiadomo, że do północnych krain Śródziemia przybyło pięciu najważniejszych. Pierwszy pojawił się Mędrzec o dostojnej postawie i kruczoczarnych włosach, pięknym głosie, który został uznany za głowę bractwa, (chociaż nie był on najpotężniejszy). Potem przybyło dwóch starców ubranych na niebiesko, lecz o nich historia milczy, podobno udali się dalej na wschód by tam służyć radą i pomocą. Jako czwarty przybył starzec ubrany na brązowo, jednak tak go zauroczyły rośliny i zwierzęta Środziemia, że całkiem zapomniał o misji, którą mu powierzono. Jako ostatni przybył Mędrzec ubrany na szaro, niższy od innych, siwowłosy i starszy z wyglądu. Kirdan jednak już od pierwszego spotkania poznał w nim najmądrzejszego i najsilniejszego duchem. Tak więc przybyło do Śródziemia Pięciu Wędrowców, o losach Błękitnych Czarodziejów i Brązowego Mędrca (nazywano go Radagastem lub Aiwendilem) nic nie wiadomo, Biały Czarodziej o imieniu Kurunir  zdradził i został zdradzony i zabity przez swego sługę. Zaś Szary Wędrowiec odpłynął razem z ostatnimi elfami powrotem na Zachód.

Entowie i Entiany

Entowie to pasterze drzew, jedne z najstarszych istot Śródziemia, stworzeni przez jedną z Valier - Yavanne - Panią Lasów. Ich celem było opiekowanie się roślinami. Z początku byli niemi, jednak Pierworodni (elfowie) nauczyli ich mowy, którą pokochali i przekształcili, tworząc jeden z najtrudniejszych i najbardziej skomplikowanych języków Śródziemia.

Z wyglądu przypominali krzyżówkę ogromnych ludzi z drzewami. Byli wysocy na czternaście stóp, a ich skóra przypominała korę. Entowie upodobniali się z czasem do drzew, którymi się opiekowali i wśród których żyli.

Za czasów gdy Śródziemie było jeszcze młode, a puszcza obrastała prawie cały jego obszar, entowie występowali prawie na całym jej terenie, jednak gdy do brzegów Śródziemia przybyli pierwsi Numenoryjczycy i zaczęli wycinać puszcze liczba entów ulegała stopniowemu zmniejszeniu. Entowie podobnie jak elfy są istotami nieśmiertelnymi, czas nie wywiera na nich żadnego wpływu, jednak mogą oni zginąć z powodu ran, czy stopniowo zdrzewieć (zamienić się w drzewa).

Wiele z elfowych pieśni mówi o entianach, które w przeciwieństwie do entów bardziej niż lasy kochały pola i łąki. Z czasem miłość do otwartych przestrzeni zwyciężyła miłość do entów i entiany oddaliły się na wschód w poszukiwaniu łąk, na których czuły się szczęśliwe.

Entowie długo szukali Entian, jednak na próżno, w końcu pozostał im tylko żal i tęsknota oraz nadzieja, że po dopełnieniu dni znów spotkają Entiany.